Osiemdziesiąta rocznica wybuchu II wojny światowej 1 września 1939 roku. Niewielu z nas jest w tej świątyni, którzy pamiętają tamte dni. A były to czasy ich dzieciństwa, młodości, czas trudny, czas, który w historii tych ludzi i was zapisał się swoją kartą nie zawsze radosną. Większość z nas to pokolenia, które przyszły na świat i żyły w innej Polsce, dla których II wojna światowa, okupacja, faszyzm i nazizm są znane tylko i wyłącznie z podręczników historii. Ale dzisiaj stajemy w szeregu tych ludzi, na których spoczywa obowiązek trwania w pamięci, obowiązek wdzięczności dla tych, którzy oddali życie po to, byśmy mogli stąpać po naszych ulicach, mieszkać w naszych wsiach, miastach, zakładać rodziny, mówić językiem polskim. Kiedy wyliczamy te przywileje, wydaje nam się to czymś tak normalnym, zwyczajnym, wręcz niedorzecznym, że o tym mówimy. Ale gdy za chwilę będziemy przenosić się – jak mam nadzieję – w atmosferę i historię tamtych dni, to uświadomimy sobie na chwilę, że mówienie po polsku, zaśpiewanie w danym miejscu piosenki było nie tak jak dzisiaj możliwością występu czy czynem, ale było narażeniem swojego życia, było okazaniem swej odwagi, było czynem bohaterskim. Dlatego też doceńmy ten wielki dar wolności, jaki posiadamy, jednocześnie to, że na nas, pokoleniach powojennych, spoczywa wielka odpowiedzialność przekazywania tej prawdy, budowania tożsamości historycznej kim jesteśmy i za co tym, którzy polegli i walczyli w obronie tej Polski nie tylko na naszym terenie, ale na wszystkich frontach świata jesteśmy winni szacunek, pamięć i wdzięczność.
