Moi Drodzy, przeżywamy dzisiaj trzecią niedzielę Wielkiego Postu, ale jest to niedziela i okres Wielkiego Postu jak sami dobrze wiecie i widzicie zupełnie inny. Dzisiaj możemy powiedzieć, że żyjemy w czasach zarazy, epidemii. Stąd dobrze, że osoby starsze, które do tej pory na naszej mszy były w każdą niedzielę pozostały w domach zgodnie z apelem władz rządowych, kościelnych, służby medycznej, bo niebezpieczeństwo i zagrożenie jest bardzo duże.
Mamy dzisiaj i nietypową liturgię, i nietypową niedzielę, jak i czas, który nas wszystkich zaskoczył. Musimy sobie uświadomić, że to, co dzieje się wokół nas, to jest tworzenie i pisanie historii. I nie są to wielkie słowa, słowa, które są zbyt wielkie, by odnieść je do sytuacji. Będziemy swoim dzieciom, wnukom i potomnym mówić, że żyliśmy i obyśmy przeżyli czas epidemii i zarazy. To, co się dzieje na całym świecie, jest wydarzeniem, które – głęboko wierzymy jako ludzie ducha – odmieni oblicze tego globu, wpłynie na wiele ludzkich zachowań, świat po tej pandemii będzie inny i o tym możemy być przekonani. Świat, ludzie i Kościół.
