Wydawałoby się, że te dwa tysiące lat, które dzieli nas od spisania przypowieści o miłosiernym samarytaninie, ma się nijak do porównania z dzisiejszą rzeczywistością. Inne czasy, kontekst historyczny, inna motywacja kulturowa i religijna. A mimo to na kanwie tej przypowieści, bo opowiadanie o niej byłoby zbyt proste i myślę niepotrzebne, chciałbym Was dzisiaj zaprosić na krótką intelektualną przygodę z twórcą filozofii ducha Mahatma Gandhi.
Miłosierny samarytanin to wzór przewartościowania pojęć, że we wrogu i człowieku, którego postrzegamy jako zagrożenie, możemy, a nawet powinniśmy ujrzeć bliźniego. To pytanie, które od wieków we wszystkich systemach religijnych i filozoficznych stawiane jest człowiekowi. Ale nie trzeba być tęgim umysłem, by powiedzieć sobie tu i teraz, często zastanawiamy się poprzez kontakty z najbliższymi, z tymi któremu nam przyszło żyć i iść przez życie, stawiamy sobie pytanie, czy on / ona są naszymi bliźnimi? Czy zasługują na to miano? Czy jesteśmy tylko jednymi z wielu, którzy w tej bliskiej gromadzie podążają do kresu swego życia?
