Przed nami niedziela Chrztu Pańskiego. Wszyscy, którzy otrzymali chrzest należą do jednej wielkiej rodziny chrześcijańskiej. Bez względu na to czy to są katolicy, protestanci, prawosławni, tworzymy jedną wielką rodzinę uczniów Chrystusa, która połączona jest wspólnym sakramentem inicjacji chrześcijańskiej, czyli chrztem.
W naszej tradycji chrzest udzielany jest noworodkom. W innych tradycjach chrześcijańskich w zależności od wieku, od poglądów, od panujących tendencji teologicznych, bywa to w wieku dorosłym, jako wejście w dojrzałe życie chrześcijańskie.
Chrzest jest więc aktem dojrzewania duchowego i wzrastania we wspólnocie. Gdybyśmy czuli się odpowiedzialni za przekazywanie tych treści poparte naszym osobistym świadectwem życia, to myślę, że kondycja kościoła współczesnego, wyglądałaby zupełnie inaczej. A ci, którzy poszukują prawdy, widząc jak żyjemy i jakimi kierujemy się zasadami, mieliby też źródło i oparcie w odpowiedzi na podstawowe pytania dotyczące życia, postępowania i kodeksu wyboru między dobrem i złem.
Chciejmy więc w tę niedzielę zastanowić się nad tym, że sami jesteśmy ochrzczeni i wziąć pod uwagę to, że powierzono nam jako rodzicom chrzestnym obowiązek i opiekę nad tymi, którzy wzrastają w wierze i powinni być wprowadzeni do tej wspólnoty. I czy chrzest tak naprawdę, nie jest dzisiaj tylko rytuałem, reliktem albo meblem w bibliotece religijnej, czy też jest żywym aktem przyjęcia do wspólnoty i inicjacji, która w swoim już znaczeniu ma pojęcie życia, rozwoju i dialogu.
ks. Jacek Stasiak
