Piąta Niedziela Wielkiego Postu i jedna z najpiękniejszych ewangelicznych przypowieści o Marii Magdalenie, a raczej wielka pieśń o miłości i przebaczeniu.
Bo któż z nas nie potrzebuje, wręcz nie marzy o tym, by usłyszeć od tego, który jest źródłem prawdy, dobra, miłości i piękna to jedno słowo, słowo „przebaczam”, słowo przygarniającego Ojca. Słowo, które potrafi przemienić człowieka.
Dzisiaj przyszła do Chrystusa ta, która przez tak zwanych dobrych, mądrych i świętych, została wyrzucona na margines życia społecznego. Ale przecież to ona okazała się tą, której najwięcej odpuszczono bo wiele umiłowała.
Te znaki, które pisał Chrystus nie wypowiadając jednego słowa oskarżenia na piasku, są naszymi grzechami. I wtedy patrząc na siebie w duchu prawdy widzimy, że pięść oskarżenia podniesiona i skierowana w kierunku drugich, powinna dawno zostać opuszczona i przemienić się w gest otwartej, przebaczającej i przygarniającej ręki.
Zastanówmy się na ile jesteśmy tymi, którzy oskarżają, a na ile być powinniśmy tymi, którzy jak Maria Magdalena przyszła wylewając swój grzech i oczekując to, czego pragnie każdy z nas.
ks. Jacek Stasiak
